[…] „Bo wolność krzyżami się mierzy-historia ten jeden ma błąd”. Te słowa z piosenki Czerwone maki na Monte Cassino, są kwintesencją wypaczonego rozumienia wojny przez Polaków. Rzeczywiście bowiem wolność mierzy się krzyżami. Ale krzyżami stojącymi na grobach żołnierzy nieprzyjacielskich armii. Polakom natomiast wydaje się, że jest na odwrót. Że wolność mierzy się krzyżami własnych żołnierzy. Tymi zaś mierzy się tylko niewolę[…]
Polityka Polski podczas drugiej wojny światowej nosiła wszelkie znamiona obłędu. Jego apogeum przypadło na rok 1944, kiedy najpierw Polacy podjęli masową kolaborację z sowieckim okupantem. Akcja” Burza”-bo o niej mowa- była jednym z najbardziej zawstydzający epizodów naszych dziejów. A jej ukoronowanie-hekatomba Powstania Warszawskiego- największym tych dziejów dramatem. W roku 1944, w akompaniamencie chórów anielskich, patriotycznych pieśni i obleśnego rechotu Stalina, popełniliśmy zbiorowe samobójstwo. Powstanie warszawskie, którego skutkiem była zagłada polskiej elity i najważniejszego polskiego ośrodka kulturalno – politycznego, leżało tylko i wyłącznie w interesie związku sowieckiego.
Tragiczny bezsens Powstania Warszawskiego nakazuje wreszcie zadać głośno pytanie, które można czasami usłyszeć wypowiadane szeptem w kuluarach konferencji naukowych i w gabinetach uniwersytetów. Na ile decyzja o wywołaniu powstania na ulicach milionowego miasta była suwerenna? Jaki wpływ na tę finalną decyzję Komendy Głównej Armii Krajowej miała sowiecka prowokacja i działanie czerwonych agentów na szczytach polskiej machiny władzy? Wnioski, które rozsuwają się na podstawie analizy dostępnych materiałów, są szokujące[…].
Cytat z książki „ Obłęd 44” Piotra Zychowicza, czyli jak Polacy zrobili prezent Stalinowi wywołując Powstanie Warszawskie
Redakcja BM RP.
