Generał Edwin Gustaw Rozłubirski ps. „Gustaw” (1926-1999), Polak żydowskiego pochodzenia. W 1939 wstąpił do Korpusu Kadetów Nr 1 im. Marszałka Józefa Piłsudskiego we Lwowie, bronił Lwowa. W wieku zaledwie 16 lat wstąpił do Gwardii Ludowej (GL) Walczył na Kielecczyźnie, oddziale GL dowodzonym przez Augusta Langego. Awansowany na podoficera i został dowódcą drużyny zwiadu.
Delegowany do Warszawy. Zastępca dowódcy oddziałów zbrojnych Związku Walki Młodych (ZMW) dzielnicy Żoliborz w stopniu podporucznika. Uczestniczył miedzy innymi w zamachu na lokal przy zbiegu ulic Kruczej i Nowogrodzkiej. Jako zastępca dowódcy batalionu AL im. Czwartaków, walczył wspólnie z oddziałami Armii Krajowej (AK) Odznaczony za męstwo Krzyżem Srebrnym Virtuti Militari przez gen.Tadeusza Bora-Komorowskiego.
Od 1945 roku w Wojsku Polskim (WP) brał udział w walkach na froncie jako dowódca batalionu w 26. pułku piechoty wchodzącym w skład 9 Dywizji Piechoty. Od 1947 roku był szefem sztabu 26 pułku piechoty w Sanoku. Później objął obowiązki zastępcy do spraw liniowych 28 pułku piechoty w Przemyślu. Jako oficer Grupy Operacyjnej „Wisła” brał udział w walkach z szowinistami z Ukraińskiej Powstańczej Armii (UPA) w Bieszczadach.
Ofiara nieprawidłowości czasów bermanowskich. W 1950 został zawieszony w czynnościach służbowych pod zarzutem udziału w spisku przeciwko władzom wojskowym i poddany przesłuchaniom przez Informację Wojskową (IW). Powodem była współpraca z Armią Krajową (AK) podczas powstania.
Do wojska wraca po październiku 1956 roku. W latach 1957–1958 ukończył Wyższy Akademicki Kurs Ogólnowojskowy. Awansowany na pułkownika został wyznaczony na stanowisko dowódcy 1 Praskiego pułku zmechanizowanego, którym dowodził do 1961. Twórca sławy i potęgi 6 Pomorskiej Dywizji Powietrzno-Desantowej, przyczynił się do upamiętnienia walk polskich spadochroniarzy w czasie II wojny światowej, w tym Brygady Spadochronowej gen. Stanisława Sosabowskiego. W 1965 awansowany został na stopień generała brygady. W kwietniu 1971 zwolniony do rezerwy. W okresie stanu wojennego ponownie został powołany do służby czynnej. Opracował koncepcję centralnego ośrodka szkolenia antyterrorystycznego, późniejszego „Gromu”. Jesienią 1990 odszedł z MSW. W kwietniu 1991 zakończył zawodową służbę wojskową i przeszedł w stan spoczynku.
Działacz Polskiej Partii Robotniczej (PPR), Polskiej Zjednoczonej Partii Robotnicze (PZPR) Członek Rady Naczelnej Związku Bojowników o Wolność i Demokrację, później w Radzie Ochrony Pamięci Walk i Męczeństwa. W latach 1989–1999 był prezesem Związku Polskich Spadochroniarzy. Kandydował do Senatu z ramienia SLD.
Odznaczony między innymi: Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari (25 września 1944, odznaczony osobiście przez Komenda Głównego AK gen. Tadeusza Bora-Komorowskiego), Krzyż Komandorski z Gwiazdą Orderu Odrodzenia Polski, Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski, Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski, Order Sztandaru Pracy II klasy, Order Krzyża Grunwaldu III klasy (1944), Krzyż Walecznych (dwukrotnie), Krzyż Partyzancki, Srebrny Medal „Zasłużonym na Polu Chwały”, Warszawski Krzyż Powstańczy, Komandor Orderu Korony (Belgia), Order Wojny Ojczyźnianej II klasy (ZSRR) i wieloma innymi.
Łukasz Marcin Jastrzębski
